Στη φωτογραφία που ήταν κολλημένη στο πρώτο του δελτίο ως παίκτης της Μπαρτσελόνα φαίνεται ένα παχουλό πρόσωπο, μία φράντζα και ένα χαμόγελο. Ένα χαμόγελο που δεν θα αργήσει να εξαφανιστεί γιατί τα πράγματα για τον ''Λίο'' στους πρώτους μήνες της νέας του ζωής στην γή των Καταλανών δεν πάνε καλά.

Βέβαια λίγες εβδομάδες μετά από τον ερχομό του, στις 6 Μαρτίου, η ομοσπονδία της Καταλωνίας του παρέχει μία προσωρινή άδεια και την επόμενη ημέρα μπορεί να κάνει το ντεμπούτο του στο γήπεδο της Αμπόστα με τη φανέλα των «μπλαουγκράνα» και το νούμερο 9 στην πλάτη του.

Έβαλε και ένα γκολ, αλλά... είναι ένας ξένος και δεν μπορεί να παίξει σε κανέναν επίσημο αγώνα, δεν μπορεί να μπει στους μικρούς Α', που θα ήταν η κατηγορία του, αλλά πρέπει να ενταχθεί στην κατηγορία των μικρών Β', οι οποίοι μετέχουν στο τοπικό πρωτάθλημα της καταλανικής ομοσπονδίας. Επιπλέον τον Μάρτιο, οι ομάδες ήταν ήδη φτιαγμένες και παγιωμένες και ακόμα και αν φαίνεται λογικό, είναι δύσκολο και επιπλέον και άδικο να θυσιαστεί ένα από τα αγόρια που παίζει από την αρχή της αγωνιστικής περιόδου για να βρεθεί μια θέση για τον Λίο.

Επιπλέον οι Νιούελς δεν ήταν διατεθειμένοι να συμφωνήσουν με τη μεταγραφή, κάτι που ήταν απαραίτητο για να τον εγγράφει η Μπαρτσελόνα στην ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Ισπανίας. Και δεν ήταν μόνο αυτό, υπήρχε και κάτι χειρότερο. Στις 21 Απριλίου ένας αμυντικός της Τορτόζα του κάνει ένα σκληρό τάκλιν και του δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα… κάταγμα της αριστερής περόνης χωρίς μετακίνηση οστού.

Για τον Λίο αυτός ήταν ο πρώτος τραυματισμός της καριέρας του. Σταθεροποίηση του ποδιού, γύψος και μετά φυσικοθεραπείες, δεν μπόρεσε να παίξει μέχρι τις 6 Ιουνίου. Μια εβδομάδα μετά, μπαίνει σε αγωνιστικό ρυθμό.

Κι άλλος τραυματισμός, αυτή τη φορά κατεβαίνοντας τις σκάλες: διάταση συνδέσμων του αριστερού αστραγάλου. Για καλή του τύχη αυτή τη φορά είναι λιγότερο σοβαρό, τρεις εβδομάδες εκτός Στο «ιατρικό μέτωπο», η μοναδική καλή είδηση έρχεται από την πλευρά των εξετάσεων, των  αναλύσεων και των ραδιογραφιών που κάνουν οι ενδοκρινολόγοι και οι γιατροί της ομάδας. Αφού μελετούν το ιστορικό του και τα προβλήματα ανάπτυξης, αποφασίζουν ότι είναι εφικτό να αρχίσει να σταματάει σταδιακά τη θεραπεία με τις αυξητικές ορμόνες.

Ένα προσωπικό πρόγραμμα ασκήσεων και μία σωστή διατροφή θα βοηθούσαν το αγόρι να μεγαλώσει με φυσικό τρόπο. Εντέλει, όμως, χρειάστηκε να υποφέρει την ένεση σε καθημερινή βάση για ακόμα λίγα χρόνια. Κατά τα λοιπά, η εμπειρία στη Βαρκελώνη είχε αρχίσει σίγουρα με το «αριστερό». Και στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου, με τα αλλεπάλληλα προβλήματα, ο Λίο έδωσε το «παρών» σε δύο μόνο επίσημους αγώνες και σε ένα φιλικό τουρνουά.

Εάν σε όλο αυτό προσθέσουμε και τα προβλήματα που ο Λίο και η οικογένειά του είχαν να αντιμετωπίσουν, το «μαύρο» κάδρο είχε συμπληρωθεί.Ας δούμε τι συνέβη. Μετά την παραμονή τους στο ξενοδοχείο «Ράλι», οι Μέσι μεταφέρθηκαν σε ένα διαμέρισμα της οδού Κάρλος III. Μέχρι εδώ όλα καλά. Πιο δύσκολη φαίνεται να ήταν η προσαρμογή του στο νέο σχολείο, στα νέα προγράμματα μελέτης. Ο Λίο γράφτηκε στο δημόσιο σχολείο Χουάν XXIII, στο προάστιο Λες Κορτς, κοντά στο «Καμπ Νου». Εξακολουθούσε να είναι ένα παιδί χωρίς πολλή όρεξη για διάβασμα (δεν κατάφερνε πολλά, μεταξύ των άλλων, εξαιτίας των ποδοσφαιρικών του υποχρεώσεων, που γίνονταν όλο και περισσότερες), αλλά δεν δημιουργούσε κανένα πρόβλημα ατούς καθηγητές του.

Τυπικός, με ανατροφή, πάντα σιωπηλός στη γωνιά του.Αν και ο ίδιος κατορθώνει να τα καταφέρνει, έστω και μετά δυσκολίας, η Μαρία Σολ, η μικρή της οικογένειας, αντίθετα, δεν προσαρμόζεται στη νέα πραγματικότητα.Όταν κατά τις διακοπές του καλοκαιριού στην Ισπανία η οικογένεια γυρνά στο Ροζαριο, κάνουν απολογισμό και επανατοποθετούνται στις αποφάσεις τους.

Ο Χόρχε και η Σέλια (η οποία χρειάστηκε να επιστρέψει νωρίτερα λόγω μιας επέμβασης (στην οποία υποβλήθηκε η αδελφή της) αποφασίζουν εν τελεί ότι η μικρή Μαρία Σολ θα παραμείνει στην Αργεντινή. Ρωτούν τον Λίο: «Τι θέλεις να κάνεις, να μείνεις στη Βαρκελώνη ή να επιστρέψεις στη ζωή σου στο Ροζάριο;».

Ο μικρούλης δεν είχε ενδοιασμούς. Ξεκάθαρα ήθελε να διαπρέψει στην Μπαρτσελόνα και έλεγε να μην ανησυχούν γι’ αυτόν. Έτσι, μόλις πέντε μήνες από την άφιξη της στην Ευρώπη, η οικογένεια βρίσκεται στη δύσκολη θέση να χωριστεί στα δύο. Στη μια πλευρά του ωκεανού η Σέλια και η Μαρία Σολ, στην άλλη πλευρά ο Χόρχε και τα αγόρια του σπιτιού.

Ήταν μια κατάσταση πολύ πιο δύσκολη από όσο την υπολόγιζαν για τον Λίο, που τώρα είναι 14 χρόνων και επιστρέφει ξανά στη Βαρκελώνη στις 20 Αυγούστου. Οι διακοπές του καλοκαιριού είχαν τελειώσει, επέστρεψε για να ξαναρχίσει το σχολείο και τις προπονήσεις.

Η άδεια μεταγραφής του από την Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου της Αργεντινής δεν έρχεται και ο μικρός μπορούσε μόνο να παίζει σε τουρνουά και φιλικά. Δεν του απέμενε άλλο από το να τα δίνει όλα στις προπονήσεις και να βάζει όλη του την ενέργεια και τη λάμψη στους φιλικούς αγώνες που έπαιζε.

Μια συμπεριφορά που του αναγνωρίζουν οι προπονητές και οι συμπαίκτες του στην ομάδα νέων Β' που ανήκε. Για καλή του τύχη, ο άνεμος άρχιζε να αλλάζει πορεία προς το τέλος του χρόνου και στην αρχή του 2002. Τον Δεκέμβριο, ο πατέρας του υπογράφει το δεύτερο συμβόλαιο που αντικαθιστά το πρώτο και διορθώνονται λίγο τα πράγματα.

Τουλάχιστον από οικονομικής πλευράς, δεδομένου ότι η κατάσταση της οικογένειας εξαιτίας των καθυστερήσεων των χρημάτων και των γραφειοκρατικών προβλημάτων δεν ήταν πολύ καλή.Μέσα στη διάρκεια λίγων χρόνων τα συμβόλαια που θα δέσουν τον Λίο με την ομάδα της Βαρκελώνης θα γίνουν 6, μαρτυρώντας έτσι την απίστευτη ποδοσφαιρική πρόοδο του παίκτη, αλλά και την ίδια στιγμή τις αλλαγές των προτεραιοτήτων μέσω των εσωτερικών διοικητικών συγκρούσεων της ομάδας.

Περισσεύουν τα παραδείγματα για ύποπτες συναλλαγές χωρίς πληροφορίες για τις διαπραγματεύσεις όπου πέταγαν τελικά στα σκουπίδια τις συμφωνίες, αφού δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι ένα μικρό παιδί μπορούσε να στοιχίζει στην ομάδα τόσα πολλά λεφτά.

Τελικά, τον Φεβρουάριο, έρχεται το καλό νέο από την πλευρά της Επιτροπής Κατάστασης Ποδοσφαιριστών της ΦΙΦΑ που δίνει τη δυνατότητα στην ισπανική ομοσπονδία ποδοσφαίρου να εκδώσει το δελτίο του παίκτη. Και στις 17 Φεβρουαρίου του 2002, περίπου ένα χρόνο μετά από την άφιξή του στη Βαρκελώνη, ο Λίο μπορεί πια να αγωνίζεται στο πρωτάθλημα. Παίζει στο παιχνίδι εναντίον της Εσπλούγες Λόμπρεγκατ στο γήπεδο «Καν Βινταλέτ».

Ο Μέσι μπαίνει στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά συμμετέχει με τρία γκολ - διαμάντια στον καταιγισμό τερμάτων στο τελικό σκορ 1-14. Μετά από λίγο καιρό, στις 29 Μαρτίου, έρχεται ο πρώτος τίτλος του Λίο με την Μπαρτσελόνα. Πρόκειται για το πρωτάθλημα με τους μικρούς Β', που κατακτήθηκε πολύ πρόωρα χάρη στη νίκη με 0-6 στο «Ελ Πρατ». Τα δύσκολα χρόνια είχαν περάσει και οι νίκες συνεχίζονταν... στο τουρνουά του Τάιγκεν στην Ελβετία και κυρίως στο τουρνουά Μαεστρέλι στην Πίζα της Ιταλίας, από τις 27 Απριλίου έως τις 7 Μαΐου.

Η ομάδα Β' των νέων της Μπάρτσα κερδίζει την Ίντερ, την Κιέβο, την Μπρέσια, φέρνει ισοπαλία με τη Γιουβέντους και στο τέλος νικά και την Πάρμα.

Ο Λίο επιλέχτηκε ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στο τουρνουά και αρχίζει να μιλάει...«Στην αρχή νομίζαμε ότι ήταν μουγκός», εξήγησε ο Σεσκ Φάμπρεγας, τότε συμπαίκτης του και μετά το πέρασμα του από την Άρσεναλ, σήμερα και πάλι συμπαίκτης του. «Μετά εξαιτίας του playstation και λόγω εκείνων των ημερών που ήμασταν μαζί στην Ιταλία, ανακαλύψαμε ότι ήξερε να μιλάει».«Μέχρι τότε έφτανε στα αποδυτήρια», θυμάται ο Βίκτορ Βαθκεθ, συμπαίκτης του Λίο στην ομάδα νέων Β', «καθόταν σε μία γωνιά, άλλαζε και έφευγε χωρίς να πει ούτε μια κουβέντα». Στην Ιταλία αρχίζει να αφήνεται, κυρίως με τον Βίκτορ που τον πειράζει και τον φωνάζει «νανο». Ο Λίο για να τον εκδικηθεί του μιλάει στην αργεντίνικη αργκό. Αδύνατον να την καταλάβει.

Ο Τίτο Βιλανόβα, ο προπονητής του εκείνη την εποχή, σήμερα βοηθός του Πεπ Γκουαρδιόλα, είναι επίσης σύμφωνος ότι στο τουρνουά Μαεστρέλι ο Μέσι πήρε την ευκαιρία για να περάσει μια περίοδο μαζί με τους συμπαίκτες του, να έρθει πιο κοντά τους και να νικήσει την ντροπή του.«Στο γήπεδο δεν ήταν καθόλου ντροπαλός», λέει ο Βιλανόβα. «Όταν έπαιζε έβλεπα σε αυτόν τον Μαραντόνα στην ηλικία του».Όχι μόνο έπαιρνε τους επαίνους του προπονητή, αλλά και την αναγνώριση και τη συμπάθεια των συμπαικτών του.

Η περίοδος 2001 - 2002, που για να λέμε την αλήθεια δεν είχε αρχίσει και πολύ καλά, έκλεισε καταπληκτικά και στο εξωτερικό και στην Ισπανία. Στο τέλος οι νίκες απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης και στην Εσπανιόλ στα τουρνουά της Βιγιαρεάλ και του Σαν Γκαμπριέλ έβαλαν την τελευταία πινελιά στη σεζόν.Η αγωνιστική περίοδος 2002 - 2003, στην Ομάδα Νέων Α': 30 αγώνες στην Καταλανική λίγκα (το μοναδικό μέλος της ομάδας που αγωνίζεται σε όλους), 36 γκολ στο ενεργητικό του (5 περισσότερα από τον Βίκτορ, τον επιθετικό), 3 χατ τρικ, 4 γκολ σε έναν μόνο αγώνα και 2 κατακτημένους τίτλους (Κύπελλο νέων, Κύπελλο της Καταλωνίας).

Και αυτό χωρίς να υπολογίζουμε τα τρόπαια όπως αυτό στο τουρνουά προς τιμήν του Λαντισλάο Κουμπάλα ή στα φιλικά 45 λεπτών του καλοκαιριού.Με τη στατιστική ήταν εύκολο να κάνει κανείς μία σύνθεση και να βγάζει συμπεράσματα για τον Λίο που μόλις έκλεινε τα 15 του χρόνια. Με 1,62μ. ύψος και 55 κιλά βάρος, ο Μέσι, ο πιο μικρός της ομάδας (ο Ζεράρ Πικέ, ο πιο ψηλός, 1,91 μ.), αν και για λίγους μήνες δεν ήταν ο μικρότερος (ο Ραμόν Μασό Βαλματζό είχε την ίδια ηλικία με τον Μέσι αλλά είχε γενέθλια τον Οκτώβριο), αποτέλεσε σημαντικό στέλεχος εκείνης της ομάδας με ταλέντα που ήταν υπό την εποπτεία του Αλεξ Γκαρσία.

Στη μοναδική διοργάνωση που δεν μπόρεσε να λάμψει ήταν στο πρωτάθλημα της Ισπανίας. Ούτε αυτός ούτε ο Φρανκ Σονγκό, ο γιος του Ζακ Σονγκό, πρώην τερματοφύλακα από το Καμερούν, που έπαιξε στη Μετς και στη Λα Κορούνια, μπόρεσαν να συμμετάσχουν (παρά το ότι γιόρτασαν την κατάκτηση μαζί με τους υπόλοιπους), γιατί ο κανονισμός προέβλεπε ότι μπορούσαν να συμμετάσχουν σε αυτό το πρωτάθλημα μόνο ποδοσφαιριστές που γεννήθηκαν στην Ισπανία ή με ισπανική ταυτότητα.

Ένα ζήτημα που μετά από χρόνια θα δημιουργήσει προβλήματα και «πονοκεφάλους».

Του Γιάννη Μπαρσελονίστα Κελλή

Την συνέχεια λίγο-πολύ την γνωρίζεται όλοι....